Dag 17/18
Door: Michael Steffens
Blijf op de hoogte en volg Michael
31 Oktober 2017 | Australië, Bribie Island
Weer tijd voor een verslag, veel beleefd de afgelopen dagen.
Gisteren heerlijk buiten in de tuin van het motel ontbeten. Hadden we er niet bijgeboekt, dus hadden de avond er voor wat broodjes en andere lekkere dingen gehaald bij de supermarkt.
Na het ontbijt de koffers weer in de auto en op weg naar de veerboot naar Fraser Island. De auto direct bij het veer geparkeerd en met alleen onze rugzakjes mee voor het hoognodige.
De boot voer redelijk op tijd uit, moest nog even wachten op wat laatkomers en daar gingen we dan voor de overtocht van drie kwartier.
Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. Het ligt voor de Australische oostkust en hoort bij de staat Queensland. Het eiland is 122 km lang en 5 tot 25 km breed. Zeg maar net zo groot als de provincie Utrecht. Er heerst een tropisch klimaat, en het landschap is zeer afwisselend: mangrovebossen, tropische regenwouden, eucalyptusbossen en duinlandschap. Het zand gaat tot vijfhonderd meter diep en dit grote volume maakt dat hier meer zand bij elkaar ligt dan in de hele Sahara.
Daar stonden we dan op de lange aanmeer steiger. We werden keurig opgevangen en na enige uitleg, en een sanitaire stop gingen we met een heuse Ranger een wandeltocht maken over het strand naar de mangrove. We liepen met groep van zo’n 15 man het strand op en leerde we alles over kreeftjes, zand, mangrove en dat was het wel. Niet echt een bijzondere ervaring, maar ach je wandelend lekker over het strand... graadje of 28, briesje, niets mis mee.
Ons werd uitgelegd dat er twee routes waren om terug te lopen, dezelfde weg terug of via een heuvel. Wij kozen voor de heuvel. So far So good. Wij de heuvel beklommen en ik moet zeggen, zonder dat briesje werd het al snel minder aangenaam, zeg maar heet. Eenmaal boven een mooi uitzicht en weer twee keuzen, een pad langs het Dingo hek of door het Dingo hek.
Er lopen dus op het eiland wilde Dingo’s, vergelijk ze maar met wolven, maar dan meer de maat van een herdershond. Niet echt ongevaarlijk, dus rond het enorme resort van hotel, appartementen en zwembaden staat een hek.
Wij kozen voor route langs het hek. Fout! Voordat we een opening in het hek vonden waren we een uur verder van heuvel op, heuvel af en het was inmiddels wat warmer geworden. Uiteindelijk een doorgang gevonden en wij het resort op. Na toch weer een stuk klimmen kwamen we de eerste huizen tegen, waar nog geen enkel zicht was op de plek waar we vandaan kwamen. Uiteindelijk is Yvonne (ander) gaan roepen bij een huis waar een auto stond om de weg te vragen. Uiteindelijk kwam Chrissie naar buiten, een lieve vrouw die ons wel even naar het resort wilde brengen, want het bleek nog minimaal een half uur lopen te zijn. Geloof het of niet maar haar bedrijfsnaam is Mrs.Bouquet. Er konden er maar twee meerijden dus de lieverd heeft eerst de meisjes weggebracht en kwam ook ons de jongetjes nog halen.
We waren gered want we moesten nog lunchen en de boot van 14:00 weer hebben.
Gelukkig nog even heerlijk gegeten en we konden uiteindelijk op ons gemakje naar de boot voor de terugtocht.
Dat was Fraser Eiland, wel prachtig ongerept stuk natuur gezien.
Toen weer de auto in voor nog een etappe van 280 km naar Bribie Island, ons volgende overnachtingsplaats voor twee nachten.
Bribie Island is prachtig, mooie stranden, gewoon weer Zola’s de hele kust van Australië aan deze oost kant.
We werden hartelijk onthaald en het is een bijzonder hotel. Kamers oké, maar de locatie en ontbijt service, mmmh, kon beter.
Er lagen al wat sneetjes brood op de kamer met wat jam, wat doosjes cereals en een pak melk. Twee pakjes appelsap, dat was het. Gelukkig is er ook hier een grote supermarkt, dus we hebben wat aanvullingen gehaald en de lunch voor vandaag. Voor het gemak ook maar gelijk wat makkelijks als avondeten en klaar.
Vanmorgen konden we uitslapen want we vertrokken om negen uur naar de nalatenschap van Steve Erwin, de Australian Zoo.
Wat een leuke dag was dit... een bijzonder fraaie dierentuin met natuurlijk veel Australische dieren, kangaroo’s, koala’s, wombats, slangen, krokodillen natuurlijk, tasmanian devils, walibi’s en nog veel meer...
Het leuke is dat je door verschillende gebieden kan lopen waar de dieren vrij lopen tussende mensen, je kunt dus koala’s en kangaroo’s aaien. Zeg maar een kinderboerderij.
Om 12:00 uur was er een dieren show in het grote theater met allerlei vogels en natuurlijk een knoepert van een krokodil.
Ook weer leuk. Gelijk maar even uit de rugzak geluncht.
Om vier uur hadden we alles gezien en zijn we via een uitzichtpunt over de Glass mountians teruggereden via wederom de supermarkt.
De Glass mountains zijn vulkanische proppen van zo’n 25 miljoen jaar oud en door het lager worden van de grond door de ijstijd zijn die proppen, zeg maar flinke pukkels, bergen geworden.
James Cook heeft ze zo genoemd toen hij ze ontdekte omdat ze lijken op de glasovens in Engeland destijds.
Op de weg van de Glass mountains naar de M1, de snelweg, zagen we een kangaroo op de weg staan, te snel weer weg voor een foto, maar dat is toch ander overstekend wild dan bij ons.
De boodschappen naar de hotelkamer gebracht en gelijk maar even afgerekend, omdat we morgen vroeg weer vertrekken. Er bleek nog geen nieuw ontbijt op de kamers te zijn, dus dit even gemeld. Even laten stond de eigenaresse in de deuropening met een zak met een half gesneden volkoren. Of we dit maar even wilde verdelen!
Al veel meegemaakt, maar dit was wel hilarisch, we hebben er dan ook echt smakelijk om gelachen.
Vanavond maar weer eens naar een goed restaurant geweest voor het diner. Het werd de vertrouwde MacDonalds, altijd goed.
Nou, er is iets met de eiland... de lieverd, we noemen hem Gary, heeft er drie orders voor nodig gehad om de bestelling op te nemen en eigenlijk moest er een vierde komen want hij was de mayo vergeten. Maar vooruit.
Toen koffie, is altijd goed bij de Mac, maar vandaag niet, een zeer slappe bak. De managert erbij gehaald en ze heeft nieuwe bakkies gemaakt en die waren heerlijk, strakke bak.
Toen we vertrokken zagen dat Gary een functioneringsgesprek had, tenminste zo zag het er uit. De managert keek streng en Gary sip. Tja, drie bonnen voor één klant kan ook niet Gary.
Gary kan met dit CV altijd nog naar Hungry Jack ( zo heet Burger King hier) ervaring in deze branche, internationale clientèle, vriendelijk, moet goed komen.
Z’n moeder was zo trots op Gary, werkt in een internationaal restaurant, direct contact met de gast, een prachtig uniform, nam nog eens wat overgebleven lauwe nuggets mee voor zijn moeder, gewoon een lieverd. En nu dit.
Al met al weer twee bijzondere dagen, we hebben gevaren, zijn verdwaald op een eiland, hebben Mrs.Bouquet ontmoet, bijzondere ontbijt service ervaren, kangaroo en koala geaaid en Gary ontmoet....
Morgen de langste autorit, 750 km naar Bulahdelah.
PS de foto’s houden jullie tegoed, WiFi is een drama hier....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley