Dag 20
Door: Michael Steffens
Blijf op de hoogte en volg Michael
11 Augustus 2016 | Noorwegen, Ualand
Hoi lieverds,
Wow, wat was dit weer een dag!
Toen we vanmorgen opstonden scheen de zon volop en is vandaag niet meer weggeweest. Een heerlijke zonnige dag en die hadden we juist vandaag nodig, we gingen wandelen/klimmen.
Om kwart over negen reden we de camping af op weg naar de Preikestolen Fjellstue, of te wel de Preekstoel Berghutten.
Eerst nog even langs de Cöop voor verse broodjes.
De bedoeling was om daar te parkeren om vandaag de wandeling/beklimming te doen van de Preikestolen, of in het Engels, Pulpit Rock. Het is DE wandeling van Noorwegen en dat wisten er meer. Weer bussen vol Aziaten, Amerikanen, Spanjaarden, Italianen en natuurlijk de Hollanders.
De camper moesten we wat verder weg parkeren, want de gunstigste parkeerplaats was al vroeg vol.
De rugzak vol geladen met water, de verse broodjes, beleg, appeltjes, mesje en natuurlijk het fototoestel.
En op weg... Het was beschreven als een klim voor jong en oud en dat klopt, als je zeer ervaren, lees getraint bent als oudere, want het was geen grap dit. We hebben dus 6,25 km geklommen naar de Preikestolen en als ik zeg klimmen bedoel ik niet een steil wandelpad, nee, een steil rotspad gemaakt van grote ongelijke keien. De hele weg geen zelfde stap gezet, voetje voor voetje zoeken naar de juiste stap. En omhoog is zwaar maar goed te controleren, maar er af was voor mij een drama, maar volbracht.
De tocht is wel gezellig, de hele klim loop eigenlijk met dezelfde mensen mee, een keer wat sneller, dan weer wat langzamer, een snedige opmerking over hoe leuk dit is en zo hou je de moed erin.
Het pad is smal en zoals ik al schreef zoeken naar de juiste stap, maar dat doen de tegenliggers ook en dat bots soms wel eens, maar gaat wonderwel steeds goed. Maar drie keer iemand zien vallen, Yvonne natuurlijk, een jong ventje en een Noorse vrouw die recht in mijn armen viel. Ja, kon ik echt niets aan doen, we hebben ongeveer een minuut of vijf in elkaars armen gestaan van de schrik ;-).
En dan ben je eindelijk boven en wordt je beloont met een onvergetelijk uitzicht en pretpark taferelen. De hele rots zit vol met mensen die lunchen. Het is net een apenrots of een rots vol met vogels op ieder steentje zat wel iemand. Mensen die selfies aan het maken zijn of van anderen op het randje van de rots natuurlijk. Strak 600 meter omlaag zonder hekje.
Op een hoek van de rots is de mooiste plek voor een herinnering, dus wil iedereen daar op de foto met op de achtergrond die prachtige Lysefjord.
Dan ontstaat er een rij alsof je met Mickey Mouse op de foto mag, gewoon spontaan een rij van zo'n vijftig mensen die om de beurt op het hoekje gaan staan, waarna een familielid of vriend een foto maakt.
Het is op het pad en op de rots drukker dan op een zaterdagmiddag in de Kalverstraat en net zoveel nationaliteiten.
Oké dan heb ik ook de foto's gemaakt en moeten we weer dat hele end terug. Halverwege terug zijn wij ook gestopt voor de lunch, een mooie steen opgezocht even lekker zitten en dan broodjes smeren.
Geweldig moment dit en dan het uitzicht en al die zwoegende passerende mensen, zwoegen zowel omhoog als omlaag.
Uiteindelijk waren we na 4,5 uur onderweg weer terug bij de camper, de tuinstoelen gepakt en heerlijk in het zonnetje een colaatje weggetikt.
Wat is het dan een mooi gevoel om even in die stoel te zitten, direct die schoenen uit en de crockies weer aan. De natte kleding verwisselen voor droge, nog een deodorant en we kunnen er weer tegen.
De motor weer gestart en op weg naar Kristiansand, daar willen we morgen zijn voor twee rustige dagen op een natuurcamping aan de zee. Dit was voor vandaag nog te ver, dus nu staan we op een camping halverwege na toch nog 116 km vandaag in het plaatsje Ualand aan een riviertje, zeer idyllisch.
Vanavond in het zonnetje staan kokkerellen aan diezelfde rivier, alle rommel er naar toe gesleept en heerlijk in de zon gegeten, soepie, beetje bakken op de gril. Jongens het kan niet op. En die heerlijke Amlou uit Marokko. (koude pindasaus). Het was zelfs een soort van romantisch! Het is dat we allebei vreselijke spierpijn hebben, maar anders....
Na het eten een beetje keutelen, water bijvullen, afwassen en toen naar de douche, wat knapt een mens daar van op. Badjasje aan, kacheltje aan in de camper, bakkie en een beetje internetten.
Dus zo voldaan lekker slapen en morgen op ons gemakkie verder...
Wow, wat was dit weer een dag!
Toen we vanmorgen opstonden scheen de zon volop en is vandaag niet meer weggeweest. Een heerlijke zonnige dag en die hadden we juist vandaag nodig, we gingen wandelen/klimmen.
Om kwart over negen reden we de camping af op weg naar de Preikestolen Fjellstue, of te wel de Preekstoel Berghutten.
Eerst nog even langs de Cöop voor verse broodjes.
De bedoeling was om daar te parkeren om vandaag de wandeling/beklimming te doen van de Preikestolen, of in het Engels, Pulpit Rock. Het is DE wandeling van Noorwegen en dat wisten er meer. Weer bussen vol Aziaten, Amerikanen, Spanjaarden, Italianen en natuurlijk de Hollanders.
De camper moesten we wat verder weg parkeren, want de gunstigste parkeerplaats was al vroeg vol.
De rugzak vol geladen met water, de verse broodjes, beleg, appeltjes, mesje en natuurlijk het fototoestel.
En op weg... Het was beschreven als een klim voor jong en oud en dat klopt, als je zeer ervaren, lees getraint bent als oudere, want het was geen grap dit. We hebben dus 6,25 km geklommen naar de Preikestolen en als ik zeg klimmen bedoel ik niet een steil wandelpad, nee, een steil rotspad gemaakt van grote ongelijke keien. De hele weg geen zelfde stap gezet, voetje voor voetje zoeken naar de juiste stap. En omhoog is zwaar maar goed te controleren, maar er af was voor mij een drama, maar volbracht.
De tocht is wel gezellig, de hele klim loop eigenlijk met dezelfde mensen mee, een keer wat sneller, dan weer wat langzamer, een snedige opmerking over hoe leuk dit is en zo hou je de moed erin.
Het pad is smal en zoals ik al schreef zoeken naar de juiste stap, maar dat doen de tegenliggers ook en dat bots soms wel eens, maar gaat wonderwel steeds goed. Maar drie keer iemand zien vallen, Yvonne natuurlijk, een jong ventje en een Noorse vrouw die recht in mijn armen viel. Ja, kon ik echt niets aan doen, we hebben ongeveer een minuut of vijf in elkaars armen gestaan van de schrik ;-).
En dan ben je eindelijk boven en wordt je beloont met een onvergetelijk uitzicht en pretpark taferelen. De hele rots zit vol met mensen die lunchen. Het is net een apenrots of een rots vol met vogels op ieder steentje zat wel iemand. Mensen die selfies aan het maken zijn of van anderen op het randje van de rots natuurlijk. Strak 600 meter omlaag zonder hekje.
Op een hoek van de rots is de mooiste plek voor een herinnering, dus wil iedereen daar op de foto met op de achtergrond die prachtige Lysefjord.
Dan ontstaat er een rij alsof je met Mickey Mouse op de foto mag, gewoon spontaan een rij van zo'n vijftig mensen die om de beurt op het hoekje gaan staan, waarna een familielid of vriend een foto maakt.
Het is op het pad en op de rots drukker dan op een zaterdagmiddag in de Kalverstraat en net zoveel nationaliteiten.
Oké dan heb ik ook de foto's gemaakt en moeten we weer dat hele end terug. Halverwege terug zijn wij ook gestopt voor de lunch, een mooie steen opgezocht even lekker zitten en dan broodjes smeren.
Geweldig moment dit en dan het uitzicht en al die zwoegende passerende mensen, zwoegen zowel omhoog als omlaag.
Uiteindelijk waren we na 4,5 uur onderweg weer terug bij de camper, de tuinstoelen gepakt en heerlijk in het zonnetje een colaatje weggetikt.
Wat is het dan een mooi gevoel om even in die stoel te zitten, direct die schoenen uit en de crockies weer aan. De natte kleding verwisselen voor droge, nog een deodorant en we kunnen er weer tegen.
De motor weer gestart en op weg naar Kristiansand, daar willen we morgen zijn voor twee rustige dagen op een natuurcamping aan de zee. Dit was voor vandaag nog te ver, dus nu staan we op een camping halverwege na toch nog 116 km vandaag in het plaatsje Ualand aan een riviertje, zeer idyllisch.
Vanavond in het zonnetje staan kokkerellen aan diezelfde rivier, alle rommel er naar toe gesleept en heerlijk in de zon gegeten, soepie, beetje bakken op de gril. Jongens het kan niet op. En die heerlijke Amlou uit Marokko. (koude pindasaus). Het was zelfs een soort van romantisch! Het is dat we allebei vreselijke spierpijn hebben, maar anders....
Na het eten een beetje keutelen, water bijvullen, afwassen en toen naar de douche, wat knapt een mens daar van op. Badjasje aan, kacheltje aan in de camper, bakkie en een beetje internetten.
Dus zo voldaan lekker slapen en morgen op ons gemakkie verder...
-
12 Augustus 2016 - 09:19
Cees:
Jonge,jonge, wat een mooie trip man.Ik hoorde dat Noorwegen mooi was, maar als ik de foto's zie had ik niet verwacht dat het zo'n mooie natuur heeft. En zwa denk je wel aan mijn zus met al je trips .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
