Dag 19/20

Hoi Lieverds,

Na weer twee bewogen dagen een verslag.

Gisteren na het geweldige ontbijt uit de zak weer bijtijds vertrokken naar het zuiden. Vandaag een echte reisdag, gewoon de hele dag rijden.
De wegen worden breder nu we Brisbane naderen en ook drukker.
We moeten echt dwars door Brisbane heen en het is toch de derde stad hier, dus ook hier gewoon een dikke ochtend spits.
Wij reden gelukkig is de goede richting dus we rommelde er aardig doorheen. Aan de andere kant reed het zeker over 20 km erg langzaam.

We zijn de eerste tolbrug gepasseerd. Doen ze hier net zo handig als in Noorwegen, gewoon kenteken fotograferen en de rekening na sturen.

Eenmaal de stad voorbij verdween ook het verkeer, dan rij je toch al snel weer alleen over de prachtig aangelegde M1.
Het schiet dan lekker op en om 14:00 waren we bij Ans en Nick. Ans is een nicht van mij die 7 jaar geleden met haar jeugdliefde is geëmigreerd naar Coffs Harbour, een prachtig kustplaatsje met het ideale klimaat.
We werden hartelijk ontvangen met eindelijk weer eens een Senseo, heerlijk. Gezellig zitten kletsen op de veranda, veel te kort natuurlijk, maar we moesten echt weer verder.
We hadden nog ruim 300 km te gaan van de 745 km.
Uiteindelijk kwamen we om 19:00 uur aan in ons motel in Budahdelah, een plaatsje van twee pompstations, drie huizen en twee motels. Motel was perfect, en we konden mooi gelijk aan tafel in het restaurant. Lekker gegeten, allemaal wat oubollig, een beetje Fawlty Towers. We hadden het eten op, we waren echt de laatste en plots ging al het licht uit! Komt Basil samen met Pauly een taartje brengen met een kaarsje en zingen ze de jarige Yvonne toe. Erg attend....

Het was inmiddels tijd om naar de kamer te gaan, een aflevering van Narcos kijken en slapen.
Het was een overnachting zonder ontbijt, dus een bakkie Nescafé erin en weer op pad. Onderweg in de een croissantje en chips als ontbijt, een ideale combinatie.

Nu naar Katoomba, een historisch stadje in de Blue Mountains. Ooit gesticht voor de kolenmijnbouw, later een toeristische attractie met kabelbanen, treintjes en een prachtig wandelgebied.

We waren er rond de middag, spulletjes naar de hotelkamer gebracht. Even een lunch en lekkers voor tijdens de wandeling gehaald bij, jawel de Woolworth en wij naar Echo point, het begin van dit avontuur.
Echo Point is een plateau waar je uitkijkt over het natuurpark de Blue Mountains, met als belangrijk landmark de Drie Zussen, drie staande rotsen, de volgens de legende van de Aboriginals drie zussen zijn die versteend werden door een tovenaar, omdat de drie zussen iets wilde met drie broers van een andere stam. Soort bij soort is dus niet iets nieuws.

Wij even geïnformeerd bij de touristinfo meneer, die nam de tijd om ons goed uit te leggen wat de mogelijkheden zijn. We wisten genoeg en wel een beetje teleurgesteld. Ik wil graag met de kabelbaan die over de kloof ging op 280 m hoogte. Was in de revisie, snotv...
De eerste hindernis voor vanmiddag was een trap van 900 treden! Gelukkig omlaag... was uitgehakt door een ranger in 1928, dus ook de treden zijn niet allemaal gelijk. De trap liep dus langs de rots omlaag, zo’n 400 m. Was toch wel een knieën bijtertje. Beneden nog een goed uur over een wandelpad langs de berg gelopen, ook niet echt vlak om uiteindelijk uit te komen bij het treintje omhoog en een tweede kabelbaan omhoog. Ron en Yvonne kozen voor het treintje, mijn Yvonne en ik voor de kabelbaan.
Was erg mooi, goed kunnen fotografen uit de gondel.
Boven ontmoeten we elkaar weer en toen de stadsbus gepakt die ons weer terugbracht bij Echo Point.
Moe maar voldaan, weer zo’n 15.000 stappen, waarvan niet eentje vlak.
In het motel even opgefrist, koffers opnieuw ingedeeld en toen weer een wandelingetje door het oude stadje. Als inmiddels gebruikelijk bijna alles weer dicht, maar toch leuk eettentje gevonden voor een kangaroo burger.
Het ritme van de Aussies is vroeg beginnen en dan automatisch ook vroeg stoppen. Om zes uur de winkels open is heel gewoon. Maar dus om drie uur ook weer dicht. De gemiddelde Aussie ligt om negen uur op bed. Rare jongens.
Maar ze blijven leuk, lekker spraakzaam en dat accent en altijd weer dat:”no worries mate”. En ja hoor ook het eerste bord gezien met meisjes genoemd als “sheilas”.

Nog even binnengelopen bij het Carrinton hotel, een prachtig oud hotel uit 1880, wat helemaal nog in de oude staat verkeerd. Gelukkig wel met sprinklers!
Toen Katoomba werd gesticht was dit het enige gebouw.

Is toch bijzonder, dat dit land eigenlijk pas 150 jaar in ontwikkeling is. Ja wij Hollanders waren er eerder, maar de echte ontwikkeling begon toch met de aanleg van het spoor.
Men is ook pas vijf jaar geleden begonnen met verbreden van de autowegen van twee naar vierbaans. Is wel een megaklus, want alleen al het stukje tussen Sydney en Brisbane is 1000 km.

Morgen weer een mooi stukje rijden naar Canberra, de hoofdstad van Australië.

PS, foto’s is een drama met deze website, jullie houden ze tegoed. En daarom plaats ik al veel foto’s op Facebook, werkt wel goed.