Dag 6,7,8 en 9

Hoi lieverds,

Het werd weer tijd voor een reisverslag, want de afgelopen dagen weer vele beleefd.

Dag 6 was een rustige niks aan de hand dag. Wat boodschappen gedaan bij de Eurospar in Arrecife en de rest van de dag in de zon. Nee, zwembad zat er niet in vandaag. Ik kon me er niet toe zetten. De dag er voor genoeg in het koude (zee)water gelegen.
Dus om kort te gaan was niks te vertellen.

Dan dag 7, de woensdag, de tweede duikdag. Weer lekker op tijd op pad richting Playa Blanca voor mijn derde duik hier. Nu naar een onderwater museum, het Museo Atlantico. Dit is een verzameling van beelden op die op de zeebodem zijn geplaatst op zo'n 15 meter diepte. Deze beelden zijn gemaakt door de kunstenaar Jason deCaires Tayor. Hij heeft hiermee iets terug willen geven aan de zee, want er groeit nu van alles op die beelden op een plek op de zeebodem waar niets dan zand is. Ook verteld hij met de beelden hoe wij als mensen met elkaar omgaan in de huidige tijd.

Bij de duikschool dus weer zoals eerder beschreven het hele ritueel, alleen nu met een uitgebreide briefing over het museum, wat krijgen we te zien en de betekenis er achter.
Na zo'n vijf minuten varen komen we bij de kassa, ja kassa. Er ligt een bootje aan het begin van het museum waar de tickets worden afgescheurd. Dan hop achterover de zee in en bij een boei laten we onder langs het touw naar de bodem zakken.
Dit is dan het begin van de tour. We zwemmen achter de gids aan door het beelden park. Een indrukwekkende ervaring, stil, kraakhelder water, wat vis. Je krijgt echt de gelegenheid om juist de betekenis goed te zien en te ervaren.
Er ligt bijv. een boot met bootvluchtelingen er in op de bodem, dit is een origineel aangespoelde boot van vluchtelingen vanuit Afrika. Uiteraard gebruikt als mal voor zijn beeld, maar ook de inzittenden zijn model voor deze boot. En dat ligt dan nu letterlijk op de zeebodem. En dan staan er twee beelden bij van mensen die een selfie nemen van hun met deze vluchtelingen. Dat ziet de artiest als het huidige beeld van de mens, alleen geïnteresseerd in hunzelf en niet voor de omgeving. Er worden tenslotte ook selfies genomen in Auschwitz voor een berg kinderschoenen!
Indrukwekkende ervaring en zeker een herhaling waard.

Wat ook leuk was is dat mijn buddy van maandag er ook weer was en dit keer met uitwisseling van email adressen en dat leverde toch alweer wat duikplannen voor België/Nederland op.

Al met al toch ruim na de middag weer terug bij het appartement en dan weer lekker lunchen en de zon in.

Dan is het donderdag, de 8e dag alweer. We gaan er weer op uit, dit keer naar de boot in Órzola aan de noordkant van het eiland. We gaan naar La Graciosa en klein eiland ten noord westen van Lanzarote.
We hebben de boot van 9:00 uur en zitten heerlijk boven op het dek in de vroege zon. Voor diegenen die al vaker naar Lanzarote of Fuerta Ventura zijn geweest is dit bekend, het waait hier bijna continu serieus vanuit het noord-oosten, dus ook altijd flinke golven. Als de boot de veilige haven uit komt begint dan ook direct het feest, eerst door de branding en dan de ervaring van de golven op de oceaan. Nou de boot ging voor ons gevoel serieus te keer. Niet voor de locals natuurlijk. Na twintig minuten waren weer in een veilige haven zonder zeeziek te zijn geworden en konden dus direct aan de cappuccino op een zonnig terras.

We kwamen hier om te fietsen, dus na de koffie naar de fietsen verhuurster. Na wat formulieren ingevuld en betaald te hebben kregen we eerst een helm en toen serieuze mountainbikes. Met een mandje, dat dan weer wel.

Eerst maar even iets over La Graciosa, het is een klein eiland van zo'n 12 x 6 km wat voornamelijk bestaat uit vulkanen, rotsen en zand. Twee dorpen, de eerste waar we zijn aangekomen Caleta del Sebo en Pedro Barba. Er zijn geen verharde wegen, alleen zandpaden. Alleen de locals hebben 4x4 auto's en verder zijn er geen auto's toegelaten of ander gemotoriseerd verkeer. Het is uiteindelijk met uitzondering van die twee kleine plaatsjes aan de kust erg verlaten.

We hebben van de fietsverhuurster een route kaart meegekregen met het advies om maar over één pad te rijden, die was het meest begaan baar en die leidde naar strand aan de andere kant van het eiland, n.l. Playa de Las Conchas.
Al snel begrepen we dat we de andere paden niet moesten proberen, als dit al begaanbaar moest zijn.. Het was maar zeven kilometer, maar wat een tocht. Een weg vol kuilen, rotsen en vooral niet vlak en die wind!
Maar bikkels als we zijn, we hebben het gehaald, maar ik vermoed dat lopen sneller was geweest ;-)
Maar wat we aantroffen was de martelgang meer dan waard, wat een plaatje. Echt het mooiste strand wat we ooit gezien hebben en totaal verlaten. Prachtig de vulkanen met hun rode kleur, de blauwe zee, het prachtige zandkleurige(kaki) strand.

De handdoek neergelegd en gewoon alleen maar zitten staren. De broodjes gepakt en de pot Nutella, wat een feest.

Maar dan moeten wel weer terug naar het dorp. Dus alle moed verzameld en gelukkig nu wind mee. We zijn direct doorgereden naar de fietsen verhuursters, maar de winkel was dicht. Ze had gezegd, als ik er niet ben zet de fietsen dan maar achter neer.
Dus dat hebben we maar gedaan, helmen in het mandje en op slot? Noop, geen fietssloten op dit eiland.

Direct een terras opgezocht voor een groot glas bier en een hamburger, kijk dat is vakantie.
Zitten we te smullen word ik gebeld door een Spaans sprekende dame, waar we zijn? We hadden voor één nacht een appartement op dit eiland geboekt en de lieve mevrouw wilde ons op komen halen op het terras waar we zaten. Oké, doe maar over een half uurtje.
En belief it or not, maar exact een half uur later liep een Spaanse dame te roepen senor Steffens! Wij mee in de auto en we werden keurig naar het appartement gebracht, we kregen de sleutel in de handen gedrukt en adios é mañana.

We hebben nog wat relaxt in het goed verzorgde appartement en toen werd het toen weer tijd voor een bakkie, dus wij weer naar de haven, want daar zijn de restaurants. Direct weer neergestreken voor een cappuccino zoals de Spanjaarden die vaak maken, niet met opgeklopte melk, maar gewoon met de slagroomspuit.

Nadat de zon was verdwenen zijn we naar binnen gegaan voor een heerlijk diner, eerst pulpo (een hele inktvis, gekookt en daarna gebakken), toen een Papagaaivis met frites en een stuk cheescake toe met weer zo'n dikke bak cappuccino. Yvonne koos voor de champignons in knoflook vooraf en een wienerschnitzel met frites.
Mensen wat een feest!

Goed gevuld weer een heerlijke wandeling door de stoffige straatjes naar het appartement, nog genoten van licht van de vollemaan in de zee werd en het weer tijd om naar bed te gaan.

Op weg naar de boot vanmorgen even bij de bakker naar binnen gelopen voor wat verse broodjes en sap en daarna de boot gepakt van 9:30 terug naar Órzola. Dus ontbeten op een weer hevig schommelende boot. Toen de auto opgepikt en toen in één ruk door naar het uiterste zuiden van het eiland, naar Playa Blanca voor wat shoppen en slenteren over de boulevard.

Toen weer richting ons appartement, maar toch nog even gestopt bij de Decathlon voor sportschoenen, een heerlijke lunch bij de Mac en uiteindelijk waren we dan om drie uur weer terug.

Thuis gekomen nog wat gekeuteld, vanavond maar wat lichts gegeten en dan nu even een stukkie dichten voor de trouwe lezers.

Morgen, mmmm, we kijken het weer aan, maar zal zeker een rustig dagje worden.