Dag 8
Door: Michael Steffens
Blijf op de hoogte en volg Michael
18 Maart 2016 | Marokko, Sidi Ifni
Om acht uur zaten we al heerlijk aan het ontbijt in de tuin. Zonnetje brak al door. Het ruizen van de oceaan op de achtergrond. Het is net vakantie.
Toen op pad met de door de eigenaar (Aziz) van dit B&B getekende landkaart, het leek wel een schatkaart.
Eerst toen we de stad uit waren zaten we gelijk al weer in de bergen richting Guelmin, een redelijk grote stad op de rand van de Sahara, dus al redelijk plat en stoffig.
De stad door en verder naar het zuiden. De weg werd rechter en rechter door een plat landschap. Af en toe een dorre boom, en wel weer een aantal veekuddes met een hoeder.
Ook grappig zijn de waarschuwingsborden die wij kennen met zo'n overstekend hert, dat is hier een koe, schaap of een kameel.
Hoe zuidelijker we komen hoe zanderiger het wordt.
Uiteindelijk naderen we onze bestemming, het tentenkamp van Hassan, onze gastheer voor vandaag.
We zien hem al staan wuiven met een doek in een dorpje van lemen hutten.
Nadat we de auto voor de ingang van zijn domein hebben geparkeerd worden we zeer welkom geheten door de hele familie, Hassan, zijn vrouw, een zoon en twee dochters. (Sorry maar die namen weet ik niet meer). Na eerst een rondleiding over het domein worden we neergezet in de grote tent.
Eerst even nog iets over de rondleiding, de eerste tent is een vierpersoons tent.
Dan een tweepersoons tent en de derde is nog leeg. Dan een soort toilet lemen ding en daarbij een douche lemen ding, wel met een geiser, dus warm water.
De tenten zijn dus geen tenten zoals wij die kopen bij De Vrijbuiter o.i.d., nee het zijn een verzameling van allerlei soorten en kleuren doeken. De bodem is van leem met dikke kleden. Dan is er een opstaand randje van leem om de eerste nattigheid buiten te houden en dat is het wel. Er liggen dan wat dunne matrasjes in met dekens en een kussen. Lakens en slopen doen ze hier niet aan.
Oké, wij dus in de grote tent op een kussen tegen de lemen opstand dus we zaten of eigenlijk lagen best wel goed. Hassan ging een lekker bakkie thee zetten op een houtskoolvuurtje en dat is een happening op zich. Ik denk dat hij wel dertig keer ingeschonken heeft en toen weer terug gedaan heeft in de pot. Uiteindelijk thee, yep ik ook, maar wel net als Hassan met suiker en niet van dat zuinige. Hij begreep niet dat er nu vreemdelingen in zijn tent waren die geen suiker in de thee wilden. Hij trok daar zeer vreemde gezichten bij. In combinatie met zijn incomplete bruine gebit ook geen prettig gezicht.
Als zoetige hap een heerlijke dadel of als snack waren er gezouten noten.
Na een gezellig en geanimeerd gesprek in het Frans (zoals ik al eerder schreef, ken ik niet) kwamen de familie foto's van Hassan te voorschijn. Je begrijpt wel dat vrouw en kinderen keurig in een lemen hut verderop zaten wat de keuken bleek te zijn, waar ook een oude vrouw in zat. Waarschijnlijk de moeder van Hassan of zijn vrouw.
Het werd tijd om naar de zandduinen te gaan, dus hop in de auto, Hassan met zijn zoontje gezellig naast me en wij op weg.
Eerst nog wat asfalt maar al gauw off road met onze FIAT Doblo, niet echt een terrein wagen, maar een kniesoor die daar op let. Gewoon de gang er in houden dan kom je ook door de plekken met het mulle zand.
Aangekomen bij de duinen, moest er geklommen worden, dat viel nog niet mee, echt het gevoel dat je bij iedere stap weer net zo ver omlaag zakte. Maar de aanhouder wint, dus uiteindelijk toch boven op de duinen gekomen. Mensen wat een uitzicht, wat een onmetelijk land zo. Zover je kunt kijken heuvels met rotsen en zand. Nu echt wel een idee gekregen hoe dat verderop moet zijn als je alleen maar zandduinen ziet.
Weer op weg, nu gaan we kijken naar wat prehistorische rotsschilderingen. Dus weer even door ruig terrein, dan nog te voet een flinke heuvel opklimmen en jawel, een aantal afbeeldingen van dieren. Een olifant, een struisvogel en een antilope.
Nu weet je nooit echt zeker of niet het zoontje van Hassan dit op de rotsen heeft gekliederd, maar we nemen maar aan dat dit echt is.
Zo weer terug naar het kamp, waar de vrouw van Hassan de lunch had bereid. De tafel in het midden van de tent was gedekt. Een grote schaal met verschillende salades en een lepeltje. Dus wij rond die tafel op een kussen zitten in kleermakers zit en allemaal gezellig scheppen en happen. Glaasje water erbij, een stukje brood. Niets mis mee. Toen kwamen de spietjes met gegrilde kalkoen, ook lekker.
Als dessert een grote schaal met fruit die gewoon op moest van Hassan, nou die stel je niet teleur dus we hebben allemaal ook nog drie stuks fruit op. We waren serieus voldaan.
Toen kwam het moeilijkste, opstaan. Wij zijn niet echt gewend zo lang zo te zitten. Dus na kramp, rugpijn en weet ik veel allemaal waren we weer rechtop. De uitnodiging om in een andere hoek van de tent te gaan slapen hebben we afgeslagen en we moesten maar weer eens de terugreis aanvaarden.
Nog even wat in het gastenboek geschreven, we kregen een businesscard mee en naar veel handen geschut en jawel, toch weer twee kussen van Hassan konden we op weg.
Nog een bakkie gedaan onderweg in Guelmin en uiteindelijk waren we via een mooie route van Aziz net voor donker terug. Wel zo verstandig trouwens, licht aan op je auto is onzin, straatverlichting en wegmarkeringen in deze omgeving trouwens ook. Dus beter voor donker terug.
We hadden nog net tijd voor een frisse douche voor het diner.
Het diner was op verzoek speciaal, vooraf een frisse salade, dan een tahin met kameel, pruim, ui en rozijnen. Dan een schaal couscous met groenten.
En als dessert stukjes aardbei met mint.
Aziz zei dat als je kameel eet dan heb je ook seks als kameel?!? Hij maakte hier duidelijk het geluid van kameel bij. Jullie begrijpen dat wij het hier erg leuk hebben. We worden erg verwend en krijgen wat we willen.
Hem nog even uitgelegd hoe wij dat bij ons doen met rubber laarzen en een schaap.
Er is een vermoeden dat morgen het hele dorp dit ook weet.
Ook vandaag hebben we weer genoten van de enorme gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen hier. Als je gewoon over straat loopt begint men tegen je te praten en ze heetten je allemaal welkom.
Wat ik ook leuk vind om te zien is hoe mannen en vrouwen in klederdracht hand in hand lopen als verliefde stelletjes. Er is hier niet echt iets te merken in verschil tussen vrouwen en mannen. Ja de groepen zijn niet gemengd, altijd groepen vrouwen of mannen. Vrouwen schudden je gewoon de hand, met of zonder boerka. Praten gewoon gezellig mee. Allemaal vooroordelen die hier verdwijnen. In ieder geval zo lijkt het voor mij.
Wel vind ik het zeer slecht gesteld met het afval. Overal ligt afval, vooral in de droge rivier beddingen. Overal plastic tasjes. Dat is echt een drama hier, ook op het stand één grote bende. Het vuil valt gewoon vanuit het dorp van de helling de zee in.
Wat ook toch wel schrijnend is dat je bij iedere vuilnisbelt mensen ziet scharrelen, ook in afvalbakken. Ook het verzamelen van wat groenvoer langs de weg door oude mensen met een ezeltje. Er is nog veel armoede hier. Maar er duidelijk een weg omhoog. Je ziet overal nieuwbouw, wegen die worden verbeterd. Echt een land in opkomst. En dan die vrijheid van geloof, gelijkheid voor vrouwen. Een voorbeeld voor de Arabische wereld, door de ogen van deze passant.
-
20 Maart 2016 - 07:24
Nienke:
Weer met zeer veel plezier jouw verslag nr 8 gelezen.
Eea zo herkenbaar voor ons!
De nana (muntthee) is ook ècht een hele activiteit op zich. Maak maar eens een hele goede thee. Werd de thee ook van een hoge afstand ingeschonken?
En oja, ik vraag de thee zonder suiker -
20 Maart 2016 - 23:06
Ingrid De Vries:
Prachtig hè, en zulke leuke verhalen. Als ik van de zomer rare geluiden hoor, uit de caravan van nr. 27 en bij Gré en Co, nou , dan weet ik het wel weer !!!!!!!!!!!!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley